PARAFIA ŚWIĘTYCH APOSTOŁÓW PIOTRA I PAWŁA W KAMIONCE

Stefan Wyszyński urodził się 3 sierpnia 1901 r. w Zuzeli jako drugie dziecko w wielodzietnej rodzinie. Miejscowość na pograniczu Mazowsza i Podlasia, w której przyszedł na świat i mieszkał przez kilka pierwszych lat swego życia, znajdowała się pod zaborem rosyjskim. Ojciec Stefana był organistą. Jego matka zmarła w 1910 r.  Rodzice wyróżniali się wielką pobożnością. „Wiele razy znajdowałem mojego Ojca - którego Bóg obdarzył głęboką religijnością i darem modlitwy - właśnie przed obrazem Matki Bożej Częstochowskiej. „Mój Ojciec z upodobaniem jeździł na Jasną Górę, a moja Matka - do Ostrej Bramy”. Po przeprowadzce do Andrzejowa, Stefan wraz z rodzeństwem uczęszczał do rosyjskojęzycznej szkoły. Ojciec, który ożenił się powtórnie, dbał jednak o naukę języka polskiego i podsuwał dzieciom lektury w ojczystym języku.

Stefan Wyszyński w 1913 r. przystąpił do sakramentu bierzmowania. W parafii Andrzejowo dojrzała w chłopcu myśl o tym, żeby pójść do seminarium.W latach 1912-1914 chodził do Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie. Już wtedy przejawiał zachowania patriotyczne, udzielał się w harcerstwie, chociaż przynależność do niego była zabroniona przez okupantów. W związku z tym Stefanowi kilkukrotnie wymierzono karę chłosty. Po maturze wstąpił w 1920 r. do włocławskiego Seminarium Duchownego. Z powodu komplikacji zdrowotnych święcenia przyjął indywidualnie 3 sierpnia 1924 r. Choroba sprawiła, że dopiero jesienią mógł rozpocząć działalność jako wikariusz katedry Włocławskiej. Został też redaktorem dziennika „Słowo Kujawskie”. Niedługo potem na polecenie biskupa podjął studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Temat jego pracy doktorskiej brzmiał: „Prawa rodziny, Kościoła i państwa do szkoły”. Po studiach odbył podróż do Austrii, Francji, Belgii, Holandii i Niemiec, gdzie zaznajomił się z problemami związków zawodowych i ruchami społecznymi. Po powrocie dalej pełnił funkcję wikariusza, ale także był profesorem nauk społecznych w Seminarium Duchownym, dyrektorem Dzieł Misyjnych, prowadził Chrześcijański Uniwersytet Robotniczy,  zajmował się pracą w Chrześcijańskich Związkach Zawodowych oraz podjął się roli redaktora naczelnego „Ateneum Kapłańskiego”. Jego wielkie zaangażowanie społeczne zostało dostrzeżone i Kardynał August Hlonda w 1937 r. mianował go członkiem rady społecznej przy Prymasie Polski.

W czasie wojny Stefan Wyszyński ledwie uniknął aresztowania przez gestapo w ostatniej chwili opuszczając z żalem Włocławek. Przez jakiś czas ukrywał się u swojej rodziny. Kilka razy cudem uniknął pojmania przez Niemców. W latach 1941-1942 przebywał w Żuławie, a następnie został kapelanem zakładu dla niewidomych w Laskach. Podczas Powstania Warszawskiego pomagał jako kapelan, a także niosąc pomoc rannym i lekarzom. Po wojnie powrócił do Włocławka. W 1946 został mianowany Biskupem lubelskim. „Podobało się Bogu, aby doprowadzić mnie po wielu latach służby kapłańskiej do pełni kapłaństwa. W roku 1946 otrzymałem powołanie na biskupa lubelskiego”. „Byłem tym mocno przestraszony, ponieważ czułem, że przerasta to moje siły, zwłaszcza w tak trudnych czasach, jakie przed Kościołem Bożym stanęły w okresie powojennym - opierałem się woli Stolicy Świętej. Musiałem jednak ustąpić, bo kardynał Prymas August Hlond, który mi zwiastował wolę Stolicy Świętej, powiedział: Papieżowi się nie odmawia. Szukałem więc pomocy. Przypomniałem sobie modlitwę mojej Matki i mojego Ojca przed obrazem Matki Boskiej Częstochowskiej, w kościele parafialnym w Zuzeli. Postanowiłem iść w ich ślady. Dlatego po konsekrację biskupią pojechałem na Jasną Górę. Odtąd już całe życie moje związane jest z Jasną Górą”.

12 listopada 1948 r. bp Stefan Wyszyński został mianowany Arcybiskupem gnieźnieńskim i warszawskim. Otrzymał też tytuł Prymasa Polski. W 1950 r. zawarł porozumienie z władzami PRL. Pozwolono Kościołowi Katolickiemu prowadzić Katolicki Uniwersytet Lubelski i lekcje religii, ale ceną za to było potępienie oddziałów partyzanckich i uznanie granicy zachodniej.  Prymas Wyszyński zainicjował list do komunistycznego rządu tzw. „Non possumus”, w którym wyrażał sprzeciw Episkopatu Polski wobec postępowania władz komunistycznych. W 1953 r. otrzymał kapelusz kardynalski, którego jednak nie mógł odebrać osobiście, bo uniemożliwiły mu to władze PRL.  W 1953 r. we wrześniową noc Prymas został aresztowany. Przez kolejne lata przebywał w odosobnieniu w różnych miejscach m.in. w Komańczy. Tam napisał tekst Jasnogórskich Ślubów Narodu Polskiego. Więziony Prymas nie mógł odczytać ich publicznie, więc uczynił to bp Michał Klepacz na Jasnej Górze w obecności miliona pielgrzymów. Zwolniony Prymas przez 9 lat prowadził Wielką Nowennę, aby przygotować naród na uroczyste obchody Tysiąclecia Chrztu Polski. Nowennę zwieńczył „Akt Oddania narodu Matce Bożej za wolność Kościoła w Polsce i na świecie”. W kulminacji uroczystości na Jasnej Górze wzięło udział prawie 2 miliony Polaków, była to największa manifestacja religijna w bloku komunistycznym. Prymas był jednym z inicjatorów orędzia biskupów polskich i biskupów niemieckich, które spotkało się z dezaprobatą komunistycznych władz. Aktywnie uczestniczył w obradach Soboru Watykańskiego II. Zwrócił się do papieża Pawła IV z memoriałem Episkopatu Polski o ogłoszeniu Maryi Matką Kościoła, co ziściło się 21 listopada 1964 r. W czasach napięć społeczno-politycznych starał się łagodzić konflikty między rządem a Solidarnością i przeprowadzić naród przez trudne czasy komunizmu.

Zmarł 28 maja 1981 w Warszawie, w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, a jego ciało spoczęło w podziemiach katedry św. Jana w Warszawie. Pośmiertnie został odznaczony orderem Orła Białego. Beatyfikacja kard. Stefana Wyszyńskiego i Matki Elżbiety Róży Czackiej odbyła się w Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie 12 września 2021 r.

Jest patronem naszej szkoły w Kamionce

MODLITWA O WSTAWIENNICTWO

BŁOGOSŁAWIONEGO KARDYNAŁA STEFANA WYSZYŃSKIEGO

Ukochany kardynale Stefanie Wyszyński.

Opiekunie wszystkich Polaków.

Orędowniku w każdej trudnej sytuacji rodaków.

Ojcze narodu Polskiego.

Obrońco uciśnionego.

Proszę dziś o Twoje wstawiennictwo do Boga Jedynego (intencja…).

Wiem, ze nie opuścisz mnie w potrzebie.

Ty wspierałeś w trudach każdego człowieka.

Głosiłeś dobrą nowinę. Broniłeś od złego.

Pomagałeś podnieść z upadku, ofiarując całego siebie.

Wierzę, że i teraz wstawiasz się za nami do Boga Miłosiernego,

wypraszając łaski za Świętymi w Niebie. Amen

( odmówić; Ojcze Nasz…   Zdrowaś Mario… Chwała Ojcu…)

Ryta z Cascii, w Polsce bardziej znana jako Rita, imię świeckie Margherita Mancini, z domu Lotti – augustianka, stygmatyczka i święta Kościoła katolickiego. Wikipedia

Data i miejsce urodzenia: 1381, Roccaporena, Włochy

Data i miejsce śmierci: 22 maja 1457, Cascia, Włochy

Miejsce pochówku: Basilica of Santa Rita da Cascia, Cascia, Włochy

Dzieci: Giangiacomo Antonio Mancini, Paulo Maria Mancini

Rodzice: Amata Ferri, Antonio Lotti

Atrybuty: dwoje dzieci, krucyfiks, cierń, figa, pszczoły, róża

Beatyfikacja: 1628; przez Urbana VIII

Znaczenie imienia świętej Rity 

Rita to włoskie zdrobnienie imienia Margherita. Małgorzata znaczy tak naprawdę „perła”, stąd słowa papieża Leona XIII o perle podczas kanonizacji. Od wielu wieków ludzie zwracali się do tej świętej właśnie „Rita” i tak zostało do dzisiaj.  

Święta Rita jest czczona w Kościele katolickim jako święta od spraw trudnych i beznadziejnych. Jest patronką matek i kobiet we wszystkich stanach. Jest także opiekunką wielu dzieł charytatywnych i bractw. Modlitwa do świętej Rity to jedna z najpopularniejszych modlitw odmawianych przez katolików.

Kim była św. Rita?:

- szczęśliwym dzieckiem

Imię Margherita w języku włoskim XIV wieku oznaczało „perła”. Do dziewczynki zwracano się w formie zdrobniałej – Rita – ponieważ była perełką swoich rodziców. Wymodlona jedynaczka, którą matka wraz z ojcem kochali i wychowywali, dbając o wykształcenie oraz zaszczepienie autentycznej religijności. Co rzadkie u kobiet tamtego czasu, Rita umiała czytać i pisać. Można to uznać za jeden z przejawów przekraczania „normalnych” standardów tamtych czasów i osiągnięcia tego, co dla wielu było niemożliwe.

- kochającą żoną niełatwego męża

Wydaje się, że małżonek darzył Ritę prawdziwym uczuciem, jednak obdarowywał ją również swoim niełatwym charakterem. Rita wiernie trwała u jego boku, doprowadzając do pozytywnych zmian w życiu męża. Jednak w wieku 32 lat została wdową w tragicznych okolicznościach: jej męża zasztyletowali przedstawiciele zwaśnionego rodu. Zanim Rita odeszła do zakonu, doprowadziła do pojednania skłóconych stron, co stanowiło ewenement, ponieważ w tamtej kulturze standardem była zemsta i odwet.

- zakonnicą posłuszną przełożonym, a jeszcze bardziej Bogu

Siostry Augustianki trzykrotnie odmówiły przyjęcia św. Rity do zakonu. Jednak ta miała swoich patronów: św. Jana Chrzciciela oraz św. Augustyna. Święci przyjaciele w sposób cudowny przenieśli Ritę na dziedziniec zakonny, wobec czego siostry uległy i przyjęły zdeterminowaną kandydatkę.

W zakonie św. Rita spędziła 40 lat, żyjąc modlitwą, posługą potrzebującym oraz pokutą. Przez kilkanaście lat nosiła na czole stygmat, który powodował nie tylko cierpienie fizyczne, ale też psychiczne. Z tej racji, że z rany wydobywał się nieprzyjemny zapach, Święta musiała być izolowana. Jednak mimo to, ludzie prosili ją o modlitwę, rady i wstawiennictwo. Gdy umarła, klasztorne dzwony same zaczęły bić, aby oznajmić jej narodziny dla nieba.

Święta Rita

Patronka od spraw trudnych i beznadziejnych.

Swoją opieką obejmuje matki i kobiety we wszystkich stanach.

Jest także opiekunką wielu dzieł charytatywnych i bractw.

Święta Rito, Patronko spraw trudnych, Orędowniczko w sytuacjach beznadziejnych, cudna gwiazdo świętego Kościoła naszego, zwierciadło cierpliwości, pogromicielko szatanów, lekarko chorych, pociecho strapionych, wzorze prawdziwej świętości, ukochana Oblubienico Chrystusa Pana naznaczona cierniem z korony Ukrzyżowanego. Z głębi serca czczę Ciebie i zarazem błagam módl się za mną, o uległość woli Bożej we wszystkich przeciwnościach mojego życia. Przybądź mi z pomocą, o święta Rito i spraw, abym doznała skutków Twej opieki, by modlitwy moje u tronu Bożego stały się skuteczne. Wyproś mi wzmocnienie wiary, nadziei i miłości, szczerego i dziecięcego nabożeństwa do Matki Bożej oraz łaskę… (wymienić ją).

I to spraw, abym zwyciężywszy wszelkie przeszkody i pokusy, mogła dojść kiedyś do nieba i tam Ci dziękować i wiecznie cieszyć się towarzystwem Ojca, Syna i Ducha Świętego. Amen.

Św. Antoni z Padwy (Ferdynand Bulonne) zwany również Doctor Evangelicus przyszedł na świat w 1195 r. w Lizbonie, zmarł 13 czerwca 1231 r. w Arcelli nieopodal Padwy. Był teologiem, prezbiterem i franciszkaninem. Święty kościoła katolickiego, doktor Kościoła. 

Św. Antoni przyszedł na świat w zamożnej, wierzącej rodzinie. Na chrzcie nadano mu imię Ferdynand. W bardzo młodym wieku wstąpił do zakonu. Wybrał Kanoników Regularnych św. Augustyna. Tam dużo czytał głównie święte księgi i klasykę łacińską. 

Z czasem przeniósł się do Opactwa Świętego Krzyża w Coimbrze. Tam, z dala od domu rodzinnego, nic nie przeszkadzało mu w studiowaniu ksiąg. 

Święcenia kapłańskie otrzymał w 1219 r. Rok później, natchniony śmiercią pięciu misjonarzy franciszkanów, postanowił wystąpić ze swojego zakonu i przyjąć franciszkańską regułę. Wybrał imię Antoni. Chciał, podobnie jak wspomniani męczennicy, być misjonarzem w Maroko. Jego pragnienie spełniło się i dostał pozwolenie, aby udać się do Maroko. Niestety w czasie podróży zachorował, co udaremniło jego plany. Sztorm na Morzu Śródziemnym sprawił, że Antoni trafił do Włoch. Przebywał w Asyżu, gdzie poznał św. Franciszka. W Asyżu poznał też brata Gracjana, prowincjała Emilii i Romanii.  Ten zabrał go do Forli. Tam pracował w domu dla ubogich, był również misjonarzem w Lombardii. Miał też czas na studiowanie teologii i pogłębianie swojej wiedzy. Został głównym kaznodzieją zakonu franciszkanów. Był bardzo wprawnym kaznodzieją. Jego kazań wysłuchiwały tłumy wiernych. Ceniono go za wiedzę, silny i pewny głos. Swoje kazania wygłaszał głównie na placach, ponieważ kościoły były za małe, aby pomieścić wszystkich słuchaczy.

W latach 1225-1227 przebywał we Francji, tam głosił kazania. W 1228 r. przeniósł się do Rzymu, gdzie gościnnie, na prośbę papieża Grzegorza IX wygłosił kazanie. Papież był pod wrażeniem umiejętności kaznodziejskich, dlatego też poprosił Antoniego o przygotowywanie kazań na wszystkie dni święte (niedziele). Pisał je przez około 3 lata. 

W tym czasie napisał również Kazania na święta. Od 30 maja 1227 r. pełnił funkcję prowincjała Emilia-Romania. Pracował również, jako wykładowca w Tuluzie, Montpellier i Bolonii. Prowincjałem był przez 3 lata. Zrzekł się swojej funkcji, ponieważ chciał odpocząć w Padwie i tam zregenerować siły. Za życia miał mieć widzenie Dzieciątka Jezus, które zapewniło go o miłości Boga do ludzi. Zmarł w klasztorze św. Marii w Padwie w 1231 r. Powodem śmierci była puchlina wodna. Żył jedynie 36 lat. Pochowano go w Padwie, gdzie z czasem powstała bazylika jego imienia. Obecnie to jedno z najpopularniejszych sanktuariów w Europie. Według tradycji miał zdolność bilokacji oraz wygłaszania proroctw. 

Miał najkrótszy w historii proces kanonizacyjny. Już 352 dni po śmierci papież Grzegorz IX ogłosił go świętym. Było to 30 maja 1232 r. Zdecydowały o tym liczne łaski, których wierni dostąpili przy grobie Antoniego. 

16 stycznia 1946 r. przyznano mu tytuł doktora Kościoła. Uczynił to papież Pius XII. 

Wspomina się go 13 czerwca. Dzień ten jest szczególnym świętem Lizbony. Od 1722 r. decyzją króla Filipa V 13 czerwca jest również święte Hiszpanii. 

Święty przedstawiany jest we franciszkańskim habicie, często w czasie głoszenia kazania. Można też spotkać wizerunek świętego, na którym trzyma on w rękach Dzieciątko Jezus. Obok niego znajduje się księga, lilia, serce i ogień, a także chleb, osioł i ryba.

Św. Antoni 

Patron rzeczy i osób zaginionych.

Swoją opieką obejmuje także ubogich,

podróżnych, dzieci, małżeństwa oraz górników.

„Święty Antoni, wielki nasz Patronie, prosimy cię pokornie, abyś z wysokości swej chwały wejrzał na nas i przyszedł nam z pomocą. Ty pomagasz wszystkim, którzy wzywają twego pośrednictwa i proszą o opiekę. Nie odrzucaj i naszych ufnych próśb, ale wspomagaj nas w naszych troskach i kłopotach. Twoi czciciele znają twe skuteczne wstawiennictwo w odnalezieniu rzeczy zgubionych, ochronie przed złodziejami, opiece nad podróżującymi, niesieniu ulgi w cierpieniu chorym, biednym i zakłopotanym. Z ufnością błagamy, spraw, abyśmy dzięki twej opiece mieli zawsze silną wiarę, pracowali nad poprawą życia i pomnożeniem łaski uświęcającej. Polecaj nas Najświętszej Maryi, Matce Bożej, której zawdzięczasz szczególną pomoc w pracy dla zbawienia ludzi. Ty wiesz, jak słabi i nędzni jesteśmy, wiesz najlepiej, jakie zło zewsząd nas otacza i jak bardzo potrzebujemy twej pomocy. Prosimy cię, święty Antoni, abyś nas wspomagał w życiu i kierował ku dobremu Bogu. Wspieraj wszystkich, którzy zwracają się do ciebie w swych potrzebach i troskach. Niech wszyscy odczuwają twoją opiekę i doznają twej pomocy, wielbiąc Boga Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen”.

Jan Paweł II (wł. Karol Wojtyła), urodzony 18 maja 1920 roku, zmarły 2 kwietnia 2005, polski duchowny, poeta, arcybiskup, kardynał, od 16 października 1978 do 2 kwietnia 2005 roku papież. Karol Wojtyła urodził się w Wadowicach, w dzieciństwie chętnie uprawiał sport, często grał w piłkę nożną, jeździł na nartach, lubił wycieczki krajoznawcze. Już w tamtym okresie przyszłego papieża cechowała silna wiara, w kościele parafialnym z oddaniem pełnił obowiązki ministranta. Wojtyła naukę rozpoczął w gimnazjum w Wadowicach, w 1938 roku podjął studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie wykazywał się dużą aktywnością – brał udział w spotkaniach literackich, uczestniczył w przygotowaniach spektakli, pisał pierwsze utwory poetyckie. W 1942 roku Wojtyła postanowił studiować teologię w tajnym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Krakowie. W 1946 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Kolejne lata w życiorysie Karola Wojtyły to już okres intensywnej pracy teologicznej, współpracy z katolickimi czasopismami (m.in. „Tygodnikiem Powszechnym”) oraz wspinania się na kolejne szczeble w kościelnej hierarchii. W 1958 został mianowany biskupem, w 1963 arcybiskupem, a w 1967 otrzymał nominację kardynalską. Po śmierci Jana Pawła I w 1978 roku drugie konklawe wybrało Karola Wojtyłę na nowego papieża. Polak przyjął imię Jana Pawła II, a jego pontyfikat trwał ponad 26 lat i był jednym z najdłuższych w historii. Polski papież miał również duży wpływ na zmiany, które zaszły w tym czasie w Europie, m.in. upadek komunizmu. W 1981 roku doszło do zamachu na Jana Pawła II, papież cudem uniknął śmierci od kuli zawodowego zabójcy, Ali Agcy. Polski papież znany był jako wielki zwolennik ekumenizmu i pielgrzym – odbył 104 pielgrzymki (odwiedzając 134 kraje na całym świecie), w tym aż 8 do Polski. Jego biografia często stawiana jest za wzór chrześcijańskiej postawy wobec świata i drugiego człowieka, Wojtyła był niezwykle wysoko cenionym autorytetem moralnym.

Papież zmarł w opinii świętości 2 kwietnia 2005 roku o godzinie 21.37 w Wigilię Niedzieli Miłosierdzia Bożego-święta, które sam ustanowił.

27 kwietnia 2014 roku, papież Jan Paweł II został ogłoszony świętym Kościoła katolickiego. Uroczystość ta, podobnie jak beatyfikacja papieża Polaka w 2011 roku, odbyła się w Niedzielę Miłosierdzia Bożego.

MODLITWA ZA WSTAWIENNICTWEM

 ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II

 Janie Pawle II, nasz święty orędowniku,

 Wspomożycielu w trudnych sprawach

 Ty, który swoim życiem świadczyłeś

 O wielkiej miłości do Boga i ludzi,

 Prowadząc nas drogą Jezusa i Maryi w umiłowaniu obojga,

 Pragnąc pomagać innym.

 Przez miłość i wielkie cierpienie ofiarowane za bliźnich

 Co dzień zbliżamy się do świętości.

 Pragnę prosić Cię o wstawiennictwo w mojej sprawie….

 Wierząc, że przez Twoją wiarę, modlitwę i miłość

 Pomożesz zanieść ją do Boga.

 Ufam w miłosierdzie Boże i moc twej papieskiej modlitwy.

 Pragnę przez Jezusa i Maryję za Twoim przykładem

 Zbliżyć się do Boga.

 Św. Janie Pawle II, módl się za nami!!!